Ин аст он чизе ки алоқаи ҷинсӣ дар хона барои ҳамсароне, ки ба наздикӣ якҷоя шуда буданд, монанд аст. Ҳанӯз ҷолиб ва дилгиркунанда нест, чунон ки мегӯянд, хонавода то ҳол дар ҷинс тамғаи худро нагузоштааст! Ва баъд бачаҳо, зиндагии ҳаррӯза, раванди кору пулёбӣ оғоз мешавад... Ва ин гуна алоқаи ҷинсии ченак ва бесаросема дар рӯзҳои истироҳат, ки ором хобида, ба ҳеҷ куҷо шитоб накунед, ба таъхир меафтад! Ва ин айб аст, хуб мебуд, ки онро ҳар рӯз дошта бошанд.
Чй душ мехуранд, онхоро дида, маро ба коре кардан мехост. Сегона ва ҳатто байни нажодӣ бо чунин зебоиҳо як лаззати осмонӣ аст. Метавонӣ ба духтари сафедпуст ё тира, ҳар кадоме, ки хоҳӣ, метавонӣ ба он духтар пой занӣ. Хушбахтона, ки ин қадар баланд шавед.