Гап нест - ба дикат малика гузоштан хуш аст, якбора худро мард хис мекунед! Синаҳо албатта силиконанд, аммо онҳо зебо ба назар мерасанд ва тамоми бадан варзишӣ ва пурқувват аст. Зани хушруй, ба баданаш нагз нигохубин мекунад. Хулоса оддӣ аст - агар шумо хоҳед, ки таваҷҷӯҳи мардон - ба толори варзишӣ ва салонҳои зебоӣ равед!
Зан албатта ҷолиб аст, аммо хона хеле зебост. Шубхае на-дидааст, ки дар охир штаби азими хизматчиён, посбонхо ва ронандагон. Ва дар айвон бо маъшуқа чунин як хонуми сарватманд наметавонад берун равад - ҳамсояҳо хоҳанд дид! Ин хонумҳои сарватманд бо ошиқон дар меҳмонхонаҳо вомехӯранд ё дар байни кормандон ошиқ мешаванд. Барои он ки диққати зиёдро ба худ ҷалб накунанд ва аз мушкилоти нолозим канорагирӣ кунанд!
Ҳамин тавр, вай як бесарусомонӣ кард ва ҳоло мушкилро ҳал кардан лозим буд, бинобар ин вай тасмим гирифт, ки хурӯси калони соҳибхонаро сайқал диҳад ва ин корро чунон хуб анҷом дод, ки ӯ ҳатто ӯро лесид, то ин зебоиро пеш барад. Пас аз ворид кардани он, вай ин корро хеле хуб кард, вайро чуноне, ки бояд бошад, бечора кард, вай ҳатто фишурда кард, аммо аз рӯи он ки чунин хурӯс дар вай нопадид мешавад, хулоса як аст, вай ин аввалин нест.
¶¶ Ман мехоҳам, ки ба зудӣ вайро пазмон шавам ¶¶